Հիսուսի այս խոսքերը ահա երկու հազար տարուց ի վեր զանգերի ղողանջների նման հնչում են յուրաքանչյուր քրիստոնյայի ականջներում: Մեր Տերը, երբ խոսում էր ճշմարտության մասին, պատվիրում էր, որ մարդիկ իրենց խոստումների մեջ չափավոր լինեն, «այո» չասեն, եթե մի բան չեն կարող կատարել, կամ եթե պիտի ասեն, հետո թող չհրաժարվեն իրենց ասածից, որովհետև ճշմարտախոսությունը առաքինություն է, մինչդեռ ստախոսությունը մեծ մեղք է: «Ես եմ ճշմարտությունը և կյանքը»,- ասաց Հիսուս, և Ինքը մեզ պես մեղավոր մարդկանց համար իր երիտասարդ կյանքը զոհեց ու եղավ իրապես Արդարության Արեգակը, Խաղաղության Իշխանը ու մանավանդ մեր կյանքի լույսը:

Աստվածապաշտ մարդու վերելքը կախված է նրա մեջ Աստծո կարողության ազատ դրսևորումից: Նրա ներքին կյանքը կախված չէ շրջապատից, ինչ-որ հոսանքներից, որովհետև կյանքը չի առաջանում այդ հոսանքներից, հոսանքներն են առաջ գալիս կյանքից: Կյանքը ուսմունքների արգասիք չէ, ուսմունքներն են կյանքի արգասիք: Աստծո կյանքն է անարգել հոսում բանաստեղծի մեջ և ոչ թե ինչ-որ կրոնական հոսանք կամ ուսմունք:

Շնչեա, Տէր, զհարաւ քաղցրաշունչ հոգւոյդ սրբոյ ի խստացեալ և ի թանձրացեալ սիրտ իմ, և զարթո որոտընդոստ փայլատակմամբ քո զսառնացեալ և զցամաքեալ միտս իմ։

Հռոմի Պապը 200 եվրո է ուղարկել մի իտալուհու: Տարեց կինը Պապին հուսահատ նամակ էր գրել, որ իրենից գողացել են դրամապանակը` 54 եվրոյով, որը նա պարտք էր վերցրել ամուսնու դեղերի համար: Շուտով տեղի եկեղեցու ավագ քահանան Վատիկանից անդորրագիր է ստանում` ցուցումով. «Փոխանցել օրհնությամբ տիկնոջը և նրա ամուսնուն»:

Օրերս լույս է տեսել... Ավելի ստույգ, ընթերցողներս ենք Լույս տեսել։ Նա ճառագում է «Մեծերը Աստծո մասին» նորալույս գրքի յուրաքանչյուր էջից. նույնիսկ գունագեղ կազմից, որտեղից ընթերցողին են «նայում» Մեսրոպ Մաշտոցը, Նյուտոնը, Հովհաննես Թումանյանը, Ալբերտ Էյնշտեյնը, Բեթհովենը և այլ մեծեր։ Գիրքը թողարկել է «Անահիտ» հրատարակչությունը։ Այն նմանվում է ավետարանական լույսով ողողված մի համաստեղության, որտեղ շողշողում է 288 աստղ։ Դրանք համայն մարդկության սերուցքը հանդիսացող մտածողներ են, ովքեր, իրենց բազում տարբերություններով հանդերձ, միաբան են մեկ՝ ամենակարևոր հարցում, որ է հավատն առ Աստված։

Վարագա Սուրբ խաչի տոնը, ի դեպ, որը խաչի փառավորմանը նվիրված Հայ առաքելական սուրբ եկեղեցու տոնացույցի չորս տոներից` Խաչի երևում, Խաչվերաց, Վարագա Խաչ և Խաչի գյուտ, մեկն է, հատուկ է միայն մեր եկեղեցուն, իսկ մյուս երեքը նշում են նաև քրիստոնեական մյուս եկեղեցիները: Այն տոնվում է Խաչվերացից 15 օր հետո, այսինքն` սեպտեմբերի 25-ից հոկտեմբերի 1-ը հանդիպող կիրակի օրը: Այն հաստատվել է պատմական այնպիսի ժամանակահատվածում, երբ հայ ժողովրդի ազգային և կրոնական կյանքը նորից վտանգված էր: Եվ այս տոնն այդ ահեղ վտանգի դեմ հոգեպես սպառազինվելու խորհուրդն ունի: Արդարև, 7-րդ դարի կեսին, երբ Վարագա Խաչը տեսիլքով հայտնվեց, արաբները նոր էին թափանցել Հայաստան, և այն արաբական տիրապետության դեմ հայոց հաղթանակի նախախնամական ազդարարումն ու սրտապնդումն էր:

Օրհնյալ է Աստված և Հայրը մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի, Հայրը գիտությունների և Աստված ամենայն մխիթարության, որ մխիթարում է մեզ մեր բոլոր նեղությունների մեջ, որպեսզի մենք էլ կարող լինենք մխիթարելու նրանց, որոնք ամեն տեսակ նեղությունների մեջ են, այն մխիթարությամբ, որով մենք ենք մխիթարվում Աստծուց, որովհետև ինչքան որ շատ բաժնեկից լինենք Քրիստոսի չարչարանքներին, նույնքան և Քրիստոսի միջոցով մեր մխիթարությունն էլ առավել կլինի։

Ազատիչդ Քրիստոս, ազատեա զիս ի դառնաշունչ օդոց մեղաց ձմերայնոյ. զխաւարեալ և զսառուցեալ հոգի իմ պայծառացո և ջերմացո, և ցօղեա զցօղ շնորհի ջերմութեան քո ի յանդաստանս մտաց սրտի իմոյ։

Ըստ Գրիգոր Նարեկացու բնութագրման, այս մեր մեղսամակարդ մարմինը, որին առաջնակարգություն տալով գիշեր-ցերեկ ծառայում ենք, ըստ Աստծո խոսքի, ստորակարգ է առավել, քան մեր մարմնի մյուս մասերը՝ հոգին ու բանականությունը, որոնք հաճախ անտեսելով` բազում հիվանդություններ ենք ձեռք բերում: Իսկ հիմա` ավելի մանրամասն։